زمين كربلا كه باشي، دشت داغديده ي تو ديگر جاي ماندن نيست خيمه هاي سوخته، زنان و كودكان غارت شده…
اين جماعت به كاروان اسرا بيشتر مي مانند تا اهل بيت پيامبر خدا (ص). همه را بر شترها سوار مي كنند؛ مقصد كوفه است و دَراي كاروان، نه زنگوله هاي گردن شترها، كه صداي غل و زنجير بسته به پاي خسته ي كاروانيان است. اسيران را از كنار قتلگاه شهدا عبور مي دهند.

بدنهاي عريان، آه بر دل كاروان مي نشاند زينب (عليها السلام) شكايتش را به جدش مصطفي (ص) مي برد؛ به مادرش زهرا (عليها السلام) و پدرش علي مرتضي (عليه السلام)، به حمزه سيدالشهداء براي محمد (ص)! اين حسين (عليه السلام) است كه روي خاك افتاده و باد، خاك بيابان را بر تنش مي باشد… »

وقعة الطف-ص259
اللهوف علي قتلي الطفوف:ج17.ص362
مناقب آل ابي طالب عليهم السلام:ج4.ص113
مثير الاحزان: ص77

زمين كربلا كه باشي، بدنها، بي كفن و برهنه بر خاك تو رها شده اند. زين العابدين (عليه السلام) ميان كاروان است. بر شتري بي جهاز نشسته، زنجير بر دست و گردن، از كنار بدن هاي برهنه ي شهدا رد مي شود…
دم است روح از كالبد امام (عليه السلام) جدا شود. زينب (عليها السلام) از پسر برادر مي پرسد: «چه حال است كه داري؟» علي بن حسين (عليه السلام) مي فرمايد:

«چطور بي تاب نباشم وقتي سرور و بردارها و عموها و پسر عموها و اهل خود را در خون تپيده و برهنه مي بينم؛ جامه هاشان از تن بيرون شده و بي كفن روي خاك رها شده اند؛ احدي بالاي سرشان نيست، كسي نزديك ايشان نمي شود.

انگار از طايفه اي غريبه اند…» زينب (عليها السلام) برادرزاده را دلداري مي دهد كه: «ديري نمي گذرد در ارض «طف» بر مزار پدرت علامتي نصب مي كنند كه همواره خواهد ماند. مردم از همه جا به زيارتش مي آيند و هر چه كوردلان بكوشند اثرش را محو كنند، رفيع تر خواهد شد. »…

عوالم العلوم و المعارف :ج ۱۷ ص 362
كامل الزيارات : ص ۲۶۱
بحار الأنوار: ج 4۵، ص ۱۷9

زمين كربلا كه باشي، بدن هاي بي سر شهدا را به تو مي سپرند و سرها واسيرها را از تو دور مي كنند. باري از غم بر دوش تو مي ماند و باقي محنت و رنج از جنگ مانده را كاروان با خود مي برد. حالا تو مانده اي و تن هايي كه برهنه و زخم خورده بر تو رها شده اند …
تومانده اي و شرم حضور اين تن ها و… كاش كسي، كساني سراغ بدن هاي بر خاك افتاده را بگيرند…

در كربلا چه گذشت( ترجمه نفس المهموم): ص ۳۴۶

زمين كربلا كه باشي، پيش از ورود كاروان كربلا، حسين (عليه السلام) تمام وسعت تو را از اهل غاضريه خريده است؛ چهار فرسخ در چهار فرسخ دشت… به شرط آن كه طايفه ي بني اسد، ده روز بعد بيايند و اجساد شهداي كاروان را دفن كنند و هر زائري را كه به زيارت اين خاك بيايد، استقبال كنند.

حالا موعد ده روزه ي بني اميه سد بسر آمده است. دو روز از واقعه رفته و مردان طايفه بايد به داد تن هاي رها شده برسند اما از جانشان مقابل سپاه سفاك ابن زياد مي ترسند.

لشكري كه با آل رسول خدا (ص) چنين كرده، به دفن كننده هاي اجسادشان هم رحم نخواهد كرد. مي رود كه مردان بني اسد، عهدشان را با حسين (عليه السلام) فراموش كنند اما زنهاي طايفه تاب نمي آورند.

مي خواهند عوض مردانشان، جان خود را فداي زنان و دختران علي مر تضي (عليه السلام) كنند؛ زنان قصد قتلگاه مي كنند و مردان جلوتر از ايشان به راه مي افتند.
اما… بدن هاي بي سر را مگر مي شود شناخت؟…

مقتل الحسين(ع).(از مدينه تا مدينه) : فصل 13

مردان بني اسد، بالاي سر جنازه هاي بي سر ايستاده اند. سواري از دور سمت ايشان مي آيد و به قتلگاه مي رسد. علي بن حسين (عليه السلام) از اسب پياده مي شود، آمده است بني اسد را در شناسايي و دفن بدنها كمك كند. يك به يك، تمام آنها را نام مي برد و بدنهاي زخم خورده و خونين را به خاك مي سپرند…

زمين كربلا كه باشي، بايد يك به يك اين تن هاي زخم خورده را به جان بخري. حالا نوبت به تن بي سري رسيده كه زخم هاي بي شمارش را نمي توان شمرد… علي بن حسين (عليه السلام) خود را روي نعش پدر مي اندازد و مي گريد… تمام مردان و زنان بني اسد همراهش ناله سر مي دهند. اين اولين مجلس عزاي حسين بن علي (عليه السلام) است. پسر، باني مجلس شده است… 

خاك را كنار مي زند، قبري از پيش تعبيه شده » پيدا مي شود. بدن را به دست، قبر ميي سپرد و خاك بر آن مي ريزد، اشكهاي بي پايان سجاد (عليه السلام) خاك را گل مي كند و با سر انگشت روي گل مي نويسد: «هذا قبر حسين بن علي بن ابيطالب (عليه السلام) الذي قتلوه عطشانا غريبا»

مقتل الحسين ( عليه السلام ) ، عبد الرزاق، مقرم، ص ۳۲۰

تن حسين (عليه السلام) را به خاك مي سپرند. به وصيت پدر، پيكر بي جان علي اكبر (عليه السلام) را پايين پاي حسين (عليه السلام) خاك مي كنند و هنوز كار تمام نشده است…
بايد كمي دورتر هم رفت…

كنار علقمه، هنوز نعشي بر زمين افتاده كه دست در بدن ندارد. دست اگر داشت كه اين جا از اسب زمين نمي افتاد…
عباس (عليه السلام) را هم به خاك مي سپر ند .

زمين كربلا كه باشي، حالا ابوالفضل (عليه السلام) را هم به دست تو داده اند. بني اسد از امام (عليه السلام) اجازه مي گيرند و مي روند. حالا تو مي ماني و تمام تن هايي كه در توست و آفتابي كه هميشه هست و آسمان بالاي سر اولين زائر قبرهاي كربلا، سجاد (عليه السلام).

مقتل الحسين (عليه السلام) (از مدينه تا مدينه)فصل 13