اما به شما بگويم كه تفاوت بين حضرت ابراهيم و حسين(عليه السلام) از زمين تا آسمان است. ابراهيم در همين سرزمين منابه پسرش اين حرفها را زد، حسين(عليه السلام) هم آمده است در اينجا و مي گويد اسلام دارد از بين مي رود، بياييد از تعلقات خودتان دست برداريد. راجع به ابراهيم دارد خطاب آمد كه اي ابراهيم خوابي كه ديدي درست است، او را نكش. مي داني مي خواهم چه بگويم؟ خيلي تفاوت است. هر دو تسليم خدا شدند و ابراهيم پيشاني اسماعيل را روي خاك گذاشت، اما حسين(عليه السلام) با علي اكبر(عليه السلام) اين كار را نكرد. من يك وقتي شعر اين عارف را كه مي گويد: «مريد پير مغانم زمن مرنج اي شيخ چرا كه وعده تو كردي و او به جا آورد»

به علي(عليه السلام) و حضرت آدم تطبيق دادم، ولي امشب مي خواهم مصداق ديگري برايتان بگويم. حضرت ابراهيم وعده كرد اما چه كسي عملي كرد؟ حسين(عليه السلام) عملي كرد. التماس دعا. حالا مي خواهم بروم سراغ روز عاشورا. شما ميدانيد كه امام حسين(عليه السلام) خيلي علي اكبر(عليه السلام) را دوست داشت. ما داريم كه هر كس مي خواست به ميدان برود، مي آمد و اجازه مي گرفت حسين(عليه السلام) به بني هاشم در همان ابتدا اجازه نمي داد. اين گونه نبود كه سريع به كسي از بني هاشم اجازه دهد. مينويسند: فقط يك نفر بود كه وقتي آمد و گفت: آيا اجازه ميدهي به ميدان بروم؟ حضرت سريع فرمود: برو! حتي ابالفضل(عليه السلام) هم وقتي آمد، به او هم به اين زودي اجازه نداد.

اين كار براي چيست؟ چون او مي خواهد محبوب ترين موجودات را در راه حق بدهد، لذا فاصله نمي اندازد. در روايات مي نويسند: حسين (عليه السلام) با دست خودش او را آراسته جنگ كرد. زره تنش كرد. كلاه خود بر سرش گذاشت. همه كارهايش را خودش كرد. اين صحنه عجيب است كه بي بي ها را صدا زد كه: بياييد با علي اكبر (عليه السلام) خداحافظي كنيد! حسين عليه السلام چه صحنه دلخراشي درست مي كند. مي نويسند: بي بي ها اطراف علي اكبر(عليه السلام)را گرفته بودند، شيون مي زدند. اين حسين(عليه السلام) چه مي كند، من نمي دانم. ايستاده و دارد تماشا مي كند. يا الله! چه طور علي اكبر(عليه السلام) رفت؟!

وقتي علي اكبر(عليه السلام) به سمت ميدان مي رفت، مي گويند: «ورفع رأسه إلي السماء» حسين(عليه السلام) سرش را به آسمان بلند كرد. اين خيلي حرف است! دست هايش را زير محاسنش برد. گفت: «اللهم اشهد علي هؤلاء القوم» خدايا! تو داري مي بيني! تو
گواهي بده! «وقد برز إليهم غلام أشبه الناس خلقاوخلقا ومنطقا برسولك» خدا! ببين چه كسي را فرستادم. شبيه ترين مردم به پيغمبر تو است. اما مي دانيد، يك چيزي هم مي نويسند: «و نظر إليه نظر آيس منه» نگاه مأيوسانه اي به علي اكبر(عليه السلام) كردكه، برو! برو!

علي اكبر(عليه السلام) به ميدان رفت و شروع كرد جنگيدن، اما حسين(عليه السلام)چه كرد؟ آيا به خيمه برگشت؟ آيا ايستاد و تماشا كرد؟ آيا نشست؟ چيزي كه در مقتل ديده ام و براي اولين بار مي گويم اين است؛ ميديدند حسين (عليه السلام) دائم مي نشست و مي ايستاد؛ بلند ميشد، علي اكبر(عليه السلام) رانگاه مي كرد و دوباره به زمين مينشست. يعني نمي توانست روي پايش بايستد. در تمام صحنه هاي روز عاشورابي تابي و التهابي نظير اين از حسين(عليه السلام)نقل نكرده اند. علي اكبر(عليه السلام) عده اي را به درك واصل كرد و برگشت؛ «فقال يا أبه العطش قد قتلني وثقل الحديد أجهدني».اي پدر، تشنگي مرابيتاب كرده است. چه كند حسين(عليه السلام)؟ گفت: «يابني هات لسانك». يعني به او فهماند كه آبي در كار نيست؛ بعد هم دعايش كرد و گفت برگرد. علي دوباره به ميدان رفت؛ يكي از آن بدتر از كفار، ضربه اي به فرق علي زد كه علي نتوانست خودش را روي مركب حفظ كند. براي همين دستهايش را به گردن مركب انداخت. آنجا بود كه دور علي را گرفتند… هر كس با آن حربه اي كه داشت به بدن علي ميزد…. علامه مجلسي(ره) مي نويسد: «فقطعوه بسيوفهم إربا إربا». وقتي علي اكبر(عليه السلام) كه به زمين آمد، صدا زد: «يا أبتاه عليك السلام»؛ پدر، خداحافظ! حسين(عليه السلام) به سرعت آمد و خود را به علي اكبر(عليه السلام) و رساند. سر پسر را بر دامان گرفت. : موقع رفتن، خاك را از صورت علي اكبر(عليه السلام) پاك كرد، اما اينجا چه كاركرد؟ «فنزع وجهه عن الدم»؛ خونهارا از صورت علي پاك مي كرد. «ووضع خده علي خده» صورتش را روي صورت علي گذاشت…