شما شنيديد، امام حسين عليه السلام در شب عاشورا خطبه خواند و در خطبه اش رو كرد به اصحابش و گفت: كه اينها من را مي خواهند و به شما كاري ندارند، بلند شويد و برويد، حالا من بعضي جملاتش را مي خوانم؛ فرمود: من اصحابي باوفاتر و بهتر از اصحاب خودم نميدانم، خانواده و اهل بيتي را از اهل بيت خودم نيكوتر نمي دانم، خدا به همه ش ما جزاي خير بدهد، آگاه باشيد كه من گمان دارم اين جماعت روزي به ما حمله مي كند، من اجازه مي دهم به شما، بلند شويد و همه تان برويد، هر كه مي خواهد برود، برود، راحت باشيد، سياهي شب را هم براي خودتان مثل پرده اي كه شما را پوشش داده كه كسي نفهمد، گرفته و برويد، هر كدام، دست يكي از اين زن و بچه ما را هم بگيريد با خودتان ببريد، برويد به شهرهايتان، اين قوم وقتي به من دست پيدا كنند ديگر به كسي كاري ندارند.

اينجا بود كه اصحاب يكي يكي بلندشدند. آن صيدي كه در دام صياد است و در اين دام محبت قرار گرفته، كجا برود؟ مگر مي تواند بپرد؟! اولين كسي كه بلند شد برادرش ابالفضل بود، گفت: «لم نفعل ذلك لنبقي بعدك» بلند شويم برويم براي اينكه زنده بمانيم؟! خدا آن روز را نياورد كه ما بمانيم و تو بروي، ما بايد برويم و تو بماني! ياعلي! همه بساط را با هم جارو كرد و برد.

بعد از او مسلم بن عوسجه بلند شد و بعد سعيد بن عبدالله حنفي كه گفت: اگر هفتاد بار مارا بكشند و بسوزانند باز هم هستيم، بعد هم زهير بلند شد و همين جور دانه دانه…. اين مهم است، از امام زين العابدين عليه السلام سؤال كردند كه چه شد كه در روز عاشورا، اصحاب پدرت به استقبال مرگ مي رفتند ؟! چه شد كه به آب و آتش مي زدند و از چيزي نمي ترسيدند؟ جواب را برايتان مي خوانم ببينيد تنها دل اينها در دستش نيست، ماسوي الله رامسخر كرده، مي گويد وقتي كه اينها گفتند نه دست بر نمي داريم «ثم دعاعليه السلام فقال لهم ارفعوا رئوسكم»، سرهاتان را بلند كنيد، سرهاشان را بلند كردند«وانظروا»، نگاه كنيد، «فجعلوا ينظرون إلي مواضعهم ومنازلهم من الجنة»، اي بابا! بهشت را دارند مي بينند، جاهايشان را در بهشت مي بينند، «وهو يقول لهم» حسين عليه السلام «هذا منزلك يافلان!»، زهيرآن خانه توست، حبيب! آن خانه توست! «وكان الرجل يستقبل الرماح السيوف بصدره و وجهه»، اين بود كه مي ديدي، سينه سپر مي كرد، مي گفت بگذار تير به من بخورد، شمشير بيايد به من بخورد، چرا؟ «ليصل إلي منزله من الجنة»، زودتر بروم آنجا، اينجا چيست، نفسم تنگ شد. اين بود! ببين آن عالم را هم تسخير كرده، فقط صحبت دل اينها نيست، يك اشاره مي كند ببين چه مي كند.

اينجا بود كه قاسم، برادرزاده اش، شروع كرد به حرف زدن، «وأنا في من يقتل؟»، عمو من هم جزو آنها كه شهيد مي شوند هستم؟ «فاشفق عليه»، حضرت دلش نيامد به او بگويد تو شهيد مي شوي! «فقال له يا بني!»، چه تعبير زيبايي مي كند! به او نمي گويد برادرزاده، حسين رو كرد به او و گفت پسرم ! بگو ببينم مرگ پيش تو چگونه است؟ گفت: «أحلي من العسل» فرمود: عمو به قربانت برود كه تو اينگونه هستي.

مجلسي مي نويسد روز عاشورا كه شد «و هو غلام صغير لم يبلغ الحلم»، يك نوجوان پسر بچه اي بود كه هنوز به بلوغ نرسيده بود، «فلما نظر اليه الحسين قد برز»، چشم امام حسين افتاد به قاسم كه ديد آماده شده و آمده، «اعتنقه»، بغل وا كرد قاسم را در بغلش گرفت، «وجعلايبكيان حتي غشي عليهما» اينقدر عمو و برادرزاده گريه كردند تا بي حال شدند، مي نويسد «فلم يزل يقبل يديه و رجليه»، يعني عمو به او اجازه ميدان نمي داد، اينقدر دست و پاي عمو را بوسه زد «حتي آذن له»، قاسم رفت به ميدان.

من فقط يك جمله ديگر بيشتر نمي خواهم بگويم، ابومخنف مي نويسد كه من ايستاده بودم و قاسم را، وقتي كه آمد ميدان، تماشا مي كردم. مي گويد عمرسعد عضدي در كنار من بود، تا چشمش به او افتاد گفت: به خدا قسم من مي روم و كار او را تمام مي كنم، به او گفتم سبحان الله! اين همه دشمن اين بچه را احاطه كرده، توديگر چه كار داري؟امي نويسد «فما والله وجهه»، يعني هنوز قاسم رويش را برنگردانده بود «فضرب رأسه بالسيف»، با شمشير به فرق قاسم زد، «فوقع الغلام بوجهه علي الأرض»، قاسم از مركب به زمين آمد «فنادي ياماه!» عمو را صدا كرد.